در کنفرانس زمین امسال در ایالات متحده آمریکا سخنرانان فراوانی حضور داشتند که می توانند نشان دهند چگونه می توان اثرات مخرب تغییرات آب و هوایی را با اتخاذ بهترین سیستم های تولید احیا کننده به حالت قبل و اولیه خود برگرداند.
همچنین، این سیستم ها مزارع کشاورزی و دامداری های ما را به تولید و سود بیشتر خواهند رساند و این شرایط بد و متغیر آب و هوایی را که همه ما در حال حاضر شاهد آن هستیم نیز بهبود خواهند بخشید.
تغییرات آب و هوایی در نتیجه کشاورزی احیا کننده
افزایش تغییرات و حوادث مختل کننده ناشی از آب و هوا همگی به دلیل تغییرات آب و هوایی هستند که بزرگترین تهدید برای امنیت غذایی و کشاورزی است. در حال حاضر ما به دلیل تغییرات اقلیمی تحت تاثیر خشکسالی های مکرر و طولانی و همچنین باران های بی قاعده و خارج از فصل هستیم.
هم اکنون، دمای جهان حدود ۸/۱ درجه فارنهایت و یا ۱ درجه سلسیوس گرم تر از زمان انقلاب صنعتی است.
انرژی مورد نیاز برای گرم کردن جو با ۱.۸ درجه برابر با میلیاردها بمب اتمی است؛ ما از این استعاره خشونت آمیز استفاده می کنیم تا مردم بتوانند متوجه شوند که چقدر انرژی در جو و اقیانوس ها منتشر و آزاد شده است و چرا ما دچار طوفان های بسیار قوی و مکرری در جوامع مان می شویم.
این انرژی های اضافی به صورت خشونت آمیزی سیستم های آب و هوایی مان را تحریک و برهم می زنند؛ این بدین معنا است که طوفان ها بسیار شدید هستند؛ و به دلیل وجود این انرژی مضاعف، طوفان های زمستانی بسیار سردتر خواهند بود و قطب های شمال و جنوب سردتر از حالت نرمال می شوند. به طور مشابه، طوفان های تابستان، به ویژه تندبادها، گردبادها، طوفان های دریایی، به ویژه در مناطق استوایی ، همراه باران های مخرب بسیار شدید و ویران کننده خواهند بود.
خشكسالی ها شايع تر هستند و در نتيجه باعث آتش سوزی های بسیار زیاد جنگلی و علف های زراعی می شوند كه به تغييرات زیستی نیز می انجامند. چون زمان کافی برای بهبود یافتن محیط های آسیب دیده وجود ندارد. گرمای شدید جوی نیم کره شمالی، خشکسالی جهانی و تعداد بی شمار و بی سابقه آتش سوزی های جنگلی از طریق تغییرات آب و هوایی تشدید می شوند.
زمانی که گرمای جهان به ۶/۳ درجه می رسد، که به عنوان بالاترین حد جلسه اقلیمی پاریس با آن موافقت کرده است، تکرار و شدت این نوع از رخدادها به صورت تصاعدی بیشتر و بدتر می شود. بعضی از مردم واقعا اهمیت نمی دهند که جهان ۳.۶ درجه گرمتر باشد، اگرچه، دمای متوسط که نگران کننده نیست بلکه افراط های منظم و با قاعده، مانند موج های گرم و باران های خارج از فصل، که در حال حاضر آن ها را تجربه می کنیم، بسیار نگران کننده هستند.
مدیریت تغییرات آب و هوایی در حال حاضر
در هر سال سطح CO2 جو به میزان دو PPM افزایش می یابد. در ماه می ۲۰۱۶، سطح CO2 به رکورد جدیدی که ۴۰۰ PPM بود، رسید؛ این بالاترین سطح CO2 در جو در طول ۸۰۰،۰۰۰ سال است.
متاسفانه، با وجود همه تعهدات کشورها که در شهر پاریس و در دسامبر سال ۲۰۱۵ انجام شد، سطح CO2 به رکورد جدیدی در سال ۲۰۱۶ رسید.
( ۳/۳ PPM از CO2 وارد جو شد و رکورد جدیدی را ایجاد کرد. ) بر اساس گزارش سازمان جهانی هواشناسی، “گزارش های زمین شناسی نشان می دهد که سطح فعلی CO2 برابر است با سطحی متوازن که آب و هوا و شرایط اقلیمی آخرین بار در دوره پلیوسن متوازن ( یک دوره زمین شناسی ) به خود دیده اند ( ۳ الی ۵ میلیون سال پیش ) ؛ در آن دوره آب و هوا ۲ تا ۳ درجه سانتیگراد گرمتر بود به طوری که یخ های گرینلند و غرب قطب جنوب آب شدند و حتی برخی از یخ های شرق قطب جنوب کاملا از بین رفتند و باعث افزایش سطح آب دریاها شدند که ۱۰ تا ۲۰ متر بالاتر از سطح امروزی بوده است.
بالا آمدن سطح دریاها باعث تبدیل و به وجود آمدن جزیره های مرجانی و به زیر آب رفتن مناطقی چون قسمت های بزرگی از بنگلادش، هلند، سواحل ایالات متحده، نیویورک، نیواورلئان، میامی، منطقه خلیج سان فرانسیسکو، لندن، مانیلا ( پایتخت فیلیپین)، بانکوک، جاکارتا، شانگهای، سنگاپور، ملبورن، بریزبن ( استرالیا )، سیدنی، پرث ( اسکاتلند ) و دیگر نواحی که اختلاف کمی با سطح دریاها داشته اند.
حتی اگر فردا جهان به انرژی ۱۰۰ درصد تجدید شدنی تبدیل شود و تغییر حالت دهد، باعث نخواهد شد که افزایش دما و بالا رفتن سطح دریاها متوقف شود، زیرا بیش از ۱۰۰ سال طول خواهد کشید تا سطح CO2 کاهش یابد. این مسئله یعنی بالا رفتن سطح آب دریاها باعث افزایش گسترده پناهندگان در سال ۲۰۵۰ می شود و سیاره ما را دچار هرج و مرج خواهد کرد.
جهان از عهده دو میلیون پناهنده سوریه ای بر نمی آید. چگونه می توانیم از عهده صد میلیون مهاجر تغییرات آب و هوایی بر آییم؟ ما شاهد جنگ هایی بر سر غذا، آب و زمین خواهیم بود. واقعیت این است که ما باید سرعت انتقال انرژی تجدیدپذیر را افزایش دهیم و تلاش بسیار و گسترده ای برای کاهش CO2 در جو کنیم.
راه حل زیر پاهای ماست !
به منظور جلوگیری از افزایش فعلی CO2 در جو، سیستم های کشاورزی باید ۲،۳ پی پی ام از CO2 را در سال متوقف کرده و کاهش دهند. با استفاده از فرمول پذیرفته شده ppm CO2 = 7.76 Gt CO2 1، به این معنی است که ۱۷.۸۵ GT از CO2 در سال نیاز به جداسازی از جو دارد که در خاک به عنوان کربن آلی خاک (SOC) ذخیره شود.
توقف رشد گازهای گلخانه ای و سپس کاهش آنها باید اولویت اول باشد و بدون هیچ بحثی صورت بگیرد. حرکت به سوی انرژی های تجدید پذیر و بهره وری از انرژی برای متوقف کردن سیاره از گرم شدن در ۱۰۰ سال آینده و تغییرات اقلیمی مخرب کافی نخواهد بود.
میزان PPM از ۴۰۵ که بر آن توافق شده بود گذشت و محدودیت دمایی که هدف جلسه پاریس بود به +۵/۱ /۲ درجه سانتیگراد (۲.۷/۳.۶ درجه فارنهایت) رسید. سطوح مناسب باید زیر ۳۵۰ PPMباشند . CO2 اضافی باید از جو جدا شود تا مانع تغییرات اقلیمی باشد.
خاک، پس از اقیانوس ها بزرگترین سد کربن است
در برآورد میزان کربن ذخیره شده در خاک در سطح جهانی متغیرهای متنوعی وجود دارد. به گفته پروفسور راتل لال، بیش از ۲۷۰۰ گیگاتون (Gt) کربن ذخیره شده در خاک وجود دارد. خاک بیشتر از جو کربن ( ۸۴۸ GT ) و زیست توده یا biomass ( 575 GT ) را به صورت ترکیب شده نگهداری می کند. در حال حاضر بیش از حد در اقیانوس ها کربن وجود دارد که باعث ایجاد مشکلاتی می شود.
ما نمی توانیم CO2 بیشتری در جو یا اقیانوس قرار دهیم. خاک ها سدهای منطقی برای کربن هستند. بسیاری از سیستم های کشاورزی کربن خاک را از بین می برند همچنین، برآوردها نشان می دهند خاک کشاورزی ۵۰ تا ۷۰ درصد منبع اصلی SOC ( کربن آلی خاک ) را نیز ازدست می دهد و تخلیه و تهی کردن خاک از طریق تخریب خاک و بیابان زایی نیز تشدید می شود.
سیستم های کشاورزی که ماده آلی را بازیافت می کنند و از چرخش محصول استفاده می کنند، می توانند سطوح SOC را افزایش دهند. این با استفاده از تکنیک هایی مانند چرخش های طولانی، پوشش های زمینی، پوشش گیاهی، کود سبز، حبوبات، کود دادن، کودهای گیاهی، بیوچر یا زغال گیاهی، گیاهان چند ساله، کشاورزی علمی، تنوع زیستی کشاورزی و دامداری در مراتع با استفاده از سیستم های پایدار چرانیدن حیوانات مانند علف چرانی کامل و همبسته به دست می آید. این سیستم ها تحت عنوان کشاورزی احیا کننده شروع می شوند، زیرا آن ها SOC را احیا می کنند.
پتانسیل کشاورزی احیا کننده
BEAM (مدیریت زیستی پیشرفته کشاورزی)، فرآیندی است که توسط دکتر دیوید جانسون از دانشگاه ایالت نیومکزیکو توسعه یافته است که از کودهای ترکیبی با تنوع زیادی از میکروارگانیسم های خاک ( جانوران ریز و میکروسکپی ) استفاده می کند. BEAM سطح بسیار بالایی از توقف پی پی ام را به دست آورده است.
به گفته جانسون و همکارانش طی یک مطالعه کشاورزی ۵/۴ ساله به ترویج و رونق دست یابی و ذخیره سازی ۲۷/۱۰ تن C ha-1 خاک رسیده اند، در حالی که در دسترس بودن مواد مغذی، مضر و ریز مغذی خاک، ساز وکار جذب کربن مؤثر و تجزیه مکانیزم آن، تولید و رویکرد مدیریت کشاورزی مقاوم را افزایش می دهد.
این ها نتیجه تلاش پیوسته است. کربن آلی خاک × ۳.۶۷ = CO2 است، به این معنی است که ۱۰.۲۷ متریک خاک C ha-1 year -1 = 37.7 تن از CO2 هر هکتار در سال است. (۳۸۰۰۰ پوند CO2 در هر هکتار در سال – به اندازه کافی نزدیک به میزان مورد نظر است.) اگر BEAM در سرتاسر زمین های کشاورزی در جهان استفاده شود این میزان توقیف و جدا سازی ۱۸۴ Gt of CO2/yr به دست می آید.
گله چرانی احیا کننده
در موسسه خیریه Savory، گیب براون و افراد دیگر، سیستم های مدیریتی کاملی را در هر قاره ای که امکان کشت وجود دارد ارزش گذاری نموده اند. در حال حاضر بخش قابل توجهی از این علم منتشر شده و شیوه های مبتنی بر شواهدی وجود دارند که نشان می دهند این سیستم ها زمین های تخريب شده را بازسازی، تولید و بهره وری را توسعه، ظرفیت نگهداشتن آب و سطوح کربن خاک را نیز بهبود می بخشد.
نزدیک به ۷۰ درصد زمین های کشاورزی جهان برای گله چرانی استفاده می شوند. شواهد منتشر شده نشان می دهند زمانی که مراتع به خوبی مدیریت شوند می توانند سریع تر از سایر سیستم های کشاورزی دیگر SOC تولید کنند و در قسمت عمیق تر خاک هم ذخیره شوند.
تحقیقی انجام شده توسط ماچمولر وهمکارانش در سال ۲۰۱۵: در منطقه ای در جنوب شرقی ایالات متحده آمریکا که خاک به صورت شدیدی تخریب شده بود، ما خاک های انباشته ای را از ۳ مزرعه مختلف و خاک های کرونوسکانس ۷ ساله ( سری خاک های گوناگونی که هر یک نتیجه تکامل ژنتیکی سال های مختلفی است) را نیز به مدت ۳ سال که به زمین های گله چرانی تبدیل شدند ارزیابی کردیم؛ در اینجا ما نشان می دهیم که این مزارع به ترتیب به میزان ۸.۰ Mg ha-1 yr-1 متراکم شده اند، و میزان یون مثبت و ظرفیت نگهداری آب به ترتیب ۹۵ و ۳۴ درصد افزایش می یابد.
برای توضیح اهمیت این ارقام: ۸.۰ Mg ha-1 yr-1 = 8000 کیلوگرم کربن در هر هکتار خاک در سال ذخیره می شود. کربن ارگانیک خاک × ۳.۶۷ = CO2، به این معنی است که این سیستم های گله چرانی ۲۹،۳۶۰ کیلوگرم کربن را متوقف و جدا می کنند.
اگر این شیوه های اصلاح گله چرانی، بر روی زمین های چراگاهی جهان اجرا شوند، آنها سالانه ۹۸.۵ گرم گاز سدیم یا CO2 را در اختیار خواهند داشت.
نتیجه گیری
فقط انتقال ۱۰-۲۰ درصد از تولیدات کشاورزی به بهترین سیستم های احیا کننده CO2 کافی را برای بهبود تغییرات آب و هوایی و شرایط اقلیمی جهان متوقف خواهند کرد. کشاورزی احیا کننده می تواند کشاورزی را به عنوان یک عامل مهم در تغییر آب و هوا تبدیل کند تا یک راه حل اساسی باشد.
پذیرش گسترده این سیستم ها باید توسط کشاورزان، دامداران، دولت ها، سازمان های بین المللی، سازمان های صنعتی و سازمان های تغییر آب و هوا، در بالاترین اولویت قرار گیرد.